...dat ik als 4-jarig kind mocht horen dat ik eigenlijk niet zo mooi ben, maar wel een mooi karakter heb;
...dat ik bij mijn eerste lief, vier jaar en een half moest aanhoren dat je met een eerste lief niet gaat trouwen;
...dat ik bij datzelfde eerste lief altijd werd gedrukt op zijn negatieve punten en uiteindelijk geen kans had om verder op te bouwen wat we hadden;
...dat ik later toen ik eens gedumpt werd door een ander lief, niet terecht met mijn liefdesverdriet, want 'hij was het toch niet waard';
...dat ze altijd commentaar heeft op mijn kinderen, op mij omdat ik niet streng genoeg ben, op hem omdat hij (en dus wij) de dingen niet aanpakken zoals zij zou doen;
...dat ze 7 jaar aan een stuk verdrietig was omdat haar andere kind niets meer van zich liet horen en dat we er samen om huilden;
...dat ze toen mijn kind op sterven lag, aan het klagen was over haar darmen die al een tijdje verstoord waren;
...dat ze nu nog steeds niet weet hoe het met datzelfde kind echt aantoe gaat en er ook nooit eens achter vraagt en als dat kind zich gedraagt volgens zijn ding op zijn manier, dan ben ik niet streng genoeg - volgens haar en iedere keer weer die commentaar!
...dat ze me wel artikels over 'Dyslectie' doorstuurt alhoewel ik niemand ken die hiermee te maken heeft en dat mij dat dus absoluut niet interesseert, hoe interessant zij dat wel vindt!
...dat ik toen ik jarenlang door een vaste partner werd mishandeld zeker niet bij haar terecht kon en toen ik er haar een jaar na de breuk over in vertrouwen nam, ze enkel geshockeerd was over hem, maar mij nooit begrepen heeft laat staan gesteund in mijn verwerkingsproces;
...dat ze zelf niet zou begrijpen dat ik na al die jaren met deze partner nog sporadisch een goed contact hebt;
...dat ze me - nu haar ander kind plots weer contact met haar heeft maar niet met mij - met de vinger wijst en vergoelijkt dat mensen wiens karakters niet matchen niet moeten overeenkomen. Dat we familie zijn is plots van geen belang meer;
...dat ze me al heel mijn leven pijn doet en heel onbegripvol uit de hoek komt op momenten dat ik haar nodig heb, dat doet zeer;
...dat ze me dan zegt, dat ik een goed karakter heb en alles wel zal vergeven, dan kent ze me nog niet!

Die moeder van me...het is een zeer dubbel gevoel dat ik bij haar heb. Maar nu naar het jaareinde toe, besef ik dat familie niet altijd diegene is waar je het meest kan op vertrouwen. 2008 overlopend geef me een heel triest gevoel en wel vooral omdat ik tot dit bittere besef gekomen ben.