Stilletjes

De lichtjes in haar ogen doven zachtjes,
haar blonde haren worden dof,
een scheefhangend strassspeldje
probeert de diva nog te redden.
de zelfgebreide gele sjaal, pure melancholie
haar rimpels zijn diep en mooi,
maar verraden haar strijd.
haar trillende handen
bijna doorzichtig, vergane schoonheid.
haar strijdvaardigheid is uitgeblust,
rondom haar een lichte waas.
met Pasen zal het beter gaan, zegt ze,
maar ze weet wel beter.
Stilletjes neem ik afscheid,
binnenin breekt mijn hart.
Zoveel liefde dat ze me geeft, onvervangbaar.