zondag 30 mei 2010

Alleenstaande

Soms verbaasd, anderen meelijwekkend,
nog anderen bewonderend, of niet begrijpend.
Zo reageert men op onze keuze om alleen
- met de drie kinderen- in België achter te blijven
terwijl manlief in buitenland werkt en woont.
In de beginperiode was het meer dweilen met de kraan open.
Ik zette geen stap meer uit huis of het was om boodschappen te doen,
om de kinderen naar her en der te voeren, om naar het werk te gaan.
Nu een dik jaar later, voel ik geen 'verantwoordingsdrang' meer,
als men mij verbaasd, meelijkwekkend, bewonderend of niet begrijpend
aanspreekt over onze gezinssituatie.
We zijn het gewoon geraakt, de routine die erbij hoort,
de stress, soms gezond, soms tergend.
De kinderen die hun papa enkel tijdens snipperdagen,
weekends of vakanties zien.
Mijn huishouden loopt soms perfecter dan tevoren
(al is perfect in mijn geval een eufemisme).
Zonder schuldgevoel neem ik een babysit om een stapje in de wereld te kunnen zetten.
En als ik voel dat ik mezelf weer voorbijloop,
dan durf ik eens één van de kinderactiviteiten te schrappen, of dan
laat ik die strijk eens een avond staan, of dan ligt mijn living gewoon overhoop,
who minds!
En de weekends, die twee korte dagen van de week...daar trekken we ons allemaal aan op, want dan is manlief thuis.
Dan halen de kids tijd in met papa en krijg ik de kans om bij te tanken en om me klaar te stomen voor weer een nieuwe week.

2 opmerkingen:

Sandra zei

Hoe gaat het ondertussen met je? Vraag ik mij zo dikwijls af.

Sandra zei

En nog steeds vraag ik me dat af.

Groetjes

Sandra