Monsters in the house!

Plots merkte ik viezigheid op.
Viezigheid die er normaal niet ligt.
Ik moest er hard op wrijven.
Hardnekkig als opgedroogd eiggeel
kleefde het aan de tegeltjes.
En plots zag ik ook stronten...uitwerpselen ofzo.
Elke dag opnieuw nieuwe.
En ik maar stofzuigen en kuisen.
Elke dag opnieuw.
Er stonden al giftige korreltjes.
Een kindveilig doosje werd betreden.
Hoevaak?
Maar de cornflakes en koekjes bleven onaangeroerd.
Nochtans bereikbaar voor een ondier.
Het ouderwetse grofgeschut werd geplaatst.
Een grote versie voor een groot monster.
Schijnbaar pijnlijk en wreed.
Toch duidelijk effectief.
Is dit een rat, een muis?
Ik wil het niet weten!
De gedachte dat zelfs katlief niet binnenwilde,
doet me vrezen voor een monster.
Hebben we het monster nu gevangen of niet!
Feit is dat ik geen uitwerpselen ofzo meer zie.

landloper

de brusselse stoep
hij ligt daar dan op zijn voor hem vertrouwde plekje
het is gurig winderig, maar toch blijf ik staan
en geef ik hem een cent, de grootste die ik vind,
vind die mens dat nu goed of niet
ik kijk hem recht in de ogen,
hij vind me gratieus, denk ik.
een half uurtje later,
de brusselse stoep
ligt hij daar nog steeds, mensen aanmoedigend voor een cent of iets...
ook mij port hij aan
ik kijk hem recht in de ogen.
ik gaf hem zonet al,
een dikke cent, de grootste die ik had.
het besef van zijn geveinsde dankbaarheid
of is hij het vergeten,
het was misschien maar een cent, maar wel de grootste die ik had
onbewust of niet
hij weet het nog niet, maar ik wel
mijn volgende grote cent, is niet voor hem.

26 oktober 2008: Alsjemenou!

Normaal ben ik nooit zo nonchalant, maar deze morgen - na een slechte nacht - overdonderde het wild gejoel van de kinderen me zo dat ik - nadat er weer twee tegelijk iets van me verwachtten - het potje homeopatische pilletjes op de tv-kast liet staan.

120 pilletjes zitten in zo'n potje, toen ik het potje op de kast zag staan en wilde terugzetten, zaten er nog 5 in!!
VIJF!

Parelvisser bekende - zijn wit mondje bewees. Hij had het flesje pilletjes genomen en quasi heel de inhoud opgegeten (smaken die dan zo lekker??).

Geheel in paniek was ik niet, maar toch niet helemaal op mijn gemak. Manlief vond het toch ook opportuun om het antigifcentrum op te bellen. Bij deze weten we dan ook het telnr: 0700/245.245.

Na een pakweg 3 minuten belstem te aanhoren, kreeg ik een arts aan de lijn.
Ik deed haar mijn verhaal. Ze vroeg me onmiddellijk hoe het product noemde (Kindival van VSM) en dan wilde ze de samenstelling kennen. Ze reageerde heel overtuigend als ik sprak over D4, D10 en D12.
Blijkbaar willen de D's zeggen dat de inhoudsproducten 4x, 10x en 12x verdund zijn. Ze stelde me onmiddellijk gerust. Blijkbaar te verdund om schadelijk te zijn.

Geen acties te ondernemen.
Op mijn vraag of hij nu extra slaperig ging zijn deze namiddag (kindival is homeopathie tegen onrust en slapeloosheid), zei ze dat dat niet noodzakelijk hoefde. Ze had nog gelijk ook!

Je vraagt je dan af waarom je zo'n pilletjes koopt...ze helpen nog niet na een heel potje! Het kind was vandaag gewoonweg hyper (zijn wilde wereldje was ondoorprikbaar).
Enige voordeel van zo'n hyperactieve dag: hij viel als een blok in slaap.

Halloween feestje

Ik ben een feestbeest en ik niet alleen!

De drie spookjes zijn al aan het aftellen:

1. morgen verjaart Birthe (het meisje waar ze geen seconde kunnen over zwijgen).

2. halloweenfeestje (waar Birthe is op uitgenodigd - uiteraard - en zoveel andere 10 vriendjes)

3. Sint Maarten (die overal op bezoek komt - in allerhande winkels en in de academie en ook op school en zijn pieten die onze brievenbus al overvol gooiden met sintboekjes!)

4. kerstmis en nieuwjaar en dan komen vrienden met hun kindjes en 'als het dan donker is, mama, dan gaan we cadootjes geven, éh!?'

Maar dus eerst Halloween.

Ik heb het lumineuze idee om een heus feestje te organiseren, waar iedereen - de massa's kinderen die ik verwacht - het naar zijn zin zal hebben.

Ik ben van plan om het redelijk sober, maar wel leuk te houden en ga dan ook een draaiboek volpennen, zodat ik op de dag zelf niets vergeet.

Eerst de uitnodigingen....

Ze zijn niet heel professioneel (tja, het begint al!!), maar het voornaamste is dat ze uitnodigend zijn! Vanavond worden ze gemaakt en overmorgen uitgedeeld.

Dit weekend is het het grote inkoopweekend en dan zal ik laten weten wat ik allemaal voorzien heb.

Helaasheid der dwazen...

Wij niet, hoor!

Wij amuseren ons!

TIK TIK
DRAAI DRAAI
KOP ERAF
ZWAAI ZWAAI

De bijhorende gebaren en dan eens luid of stilletjes of in crescendo of in twee stemmen, heel traag of supersnel....

Als je een wagen ziet voorbijrijden met een gestoorde vrouw en 3 al even gestoorde kinderen erin...hm, wij zijn dat!

To be or not to be?

Daarstraks.
Terwijl ik aan het bellen was naar de neuroloog, kwam Parelvisser binnen en wilde me iets vertellen.
Maar dat kon niet, want ik was aan het bellen. Dus ik excuseerde me tegenover die mens aan de andere kant. Ik keek Parelvisser in de ogen en legde klaar en duidelijk uit dat ik even aan het bellen was en hij het me nadien kon vertellen.
Meteen daarna herbegon ik mijn gesprek, maar Parelvisser ontplofte terstond, sprong op en neer en weende uit frustratie. Hij besefte dat hij moest wachten, maar het ging niet. Hij kon gewoon niet wachten. Hij was speciaal naar mij gekomen om me iets te vertellen, dus zou hij dat ook doen.

Alhoewel ik drie exemplaren van het stil-zijn-pictogrammetje verspreid in huis liggen heb, had ik die nu net niet binnen handbereik. Dus werkte ik mijn gesprek af met een schreeuwende gevalletje naast me! Het leven zoals het is bij Dita!

whether 'tis nobler in the mind to suffer the slings and arrows of outrageous fortune, or to take arms against a sea of troubles, and by opposing end them?

Botsing!

Ik botste tegen haar aan.
Ze was een vrouw met een lange bruine mantel aan.
'Oei, wat doe ik nu!', zei ik tegen mijn parelvisser, die met me mee was gegaan.
Ze draaide zich traag naar ons om.
De vrouw met de lange bruine mantel aan, was een oude norse vrouw. De mondhoeken naar beneden.
'Sorry, mevrouw!', zei ik! 'Excuseer me! '
'Ik was nogal geconcentreerd naar de chocola aan het kijken', grinnikte ik nog!

Maar neen, hoor! Zelfs mijn innemende parelvissertje in het winkelkarretje kon haar niet doen glimlachen! Ze bleef nors en voor zich uitstarend!... en dat op zaterdagavond in de Colruyt, terwijl wij verlekkerd Boucheekes, Mon chériekes en Zero zochten!

Facebook manie!

Eerst een beetje argwanend,
daarna voorzichtig de weg clickend,
nu redelijk verslaafd 'op zoek naar vrienden en oude liefjes van weleer'.

En of ik er al teruggevonden heb???

The answer is 'Yes'!

Oh MY GOD!!

Meneerke:'Mama, ik kan tellen tot oneindig! Eén, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, elf, twaalf, dertien, veertien, oneindig!'

Dita:'Waw, Mister!! Wie heeft jou dat geleerd?'

Mister:'God, mama, want die kan ook tellen tot oneindig!'

Ah, ja, wat had je gedacht!!! (hier moet zo'n nen ironic rolling smiley komen!)
Inderdaad, hij gaat naar een katholieke school!

Voorbij de grens...

Prachtig!

Ben nooit echt fan geweest van Lieve Blancquaert, maar wat ze met die realityserie deed!! Dat is toch dikke chapeau, hoor!

Gewoon als herinnering wil ik me dat boek aanschaffen. Ik denk dat het mooi is: mooie mensen met mooie beelden en een mooie herinnering voor hen, maar ook voor mij.

Misschien leer ik er nog iets van!

Dokter en honorarium enzo.

Mijn dokter was vandaag op bijscholing! Hij is al zo fantastisch goed en dan nog geleerd erbij! Cool!

Dan maar een andere bezocht - een vrouw. Een vrouwelijke huisarts, nieuw voor mij!
Ik had ook Spicegirl mee, die nogal hangerig was en kloeg over hoofdpijn. Ze vond niets bij haar ("ze zal waarschijnlijk op iets zitten te broeden"), maar rekende me toch twee visites aan.

Oké, ze heeft er recht op, maar ik ben het niet gewoon.
Mijn fantastische, geleerde en blijkbaar ook vrijgevige dokter, rekent me een consultatie aan per bezoek en niet per persoon bij dat bezoek.
Soms sta ik er met een doodziek kind, maar neem de twee anderen ook mee om te onderzoeken (omdat de ene al een hele tijd die exzeemvlekken heeft die niet vanzelf weggaan en een andere klaagt over een pijne buik en wat koorts heeft).
Hij doet het allemaal heel zorgvuldig, met veel plezier en rekent me telkens maar 1 visite aan. Soms gebeurt het al eens dat ik diezelfde week nog eens terug moet en rekent hij me niets aan omdat hij "niets heeft moeten doen"- zegt hij dan of "omdat ik vorige keer al betaalde"!

Alleszins het is mooi meegenomen, zo een arts die slechts 1 consultatie aanrekent, want...ik moest die reservedokter met schaamrood op mijn wangen (zo erg was het niet, maar toch!), vragen of ik eerst naar de bank mocht gaan of het geld kon overschrijven, want 35 euro was natuurlijk veel te weinig om het mens te honoreren voor de twee consultaties die ze presteerde.

'Laten rollen', zegt Eyskens dan, zelfs in deze crisis! Voilà, ik deed vandaag mijn bijdrage tot het ecomische leven. Uh!

Flikken Maastricht.

De Nederlanders die onze Vlaamse 'Flikken' nadoen! Ik kijk al een aantal jaar niet meer naar 'Flikken', wat zou ik dan naar de Hollandse Flikken kijken!
Maar op een dinsdagavond kwam ik al zappend op die 'Flikken Maastricht' en ben ik blijven kijken. Nu staat het op mijn dinsdagse tvprogramma.
Ik zie Angela Schijf zo graag acteren: ze is mooi en knap, ze ziet er absoluut niet dom uit en ze speelt altijd zo een pittig rolletje! Nu ook!
Maar die Viktor Reinier vind ik nog meer jammie!

Ik gisterenavond tegen hem in de zetel:' Waw, die 'Vledder' is toch super, hé!
Diplomatisch antwoord van hem:'Ze zijn allebei super!'

Hihi, vandaag begint het me te dagen: mandiplomaat vindt Angela Schijf ook een Madame!

Wat moet je daar nou mee!

Een ventilatiegesprekje...daar maak ik af en toe eens tijd voor. Ik kan dan eens stoom aflaten, tips ontvangen of gewoon een luisterend oor aangeboden krijgen.

Ik had het al langer nodig om weer eens te kunnen ventileren. Ik krijg er bij momenten een punthoofd van.

Voordien ging het gesprek al eens over het gebruik van PICTO'S. Maar het was niet concreet en na een zoektocht op het internet, leek me dat toch maar iets raar! Blij dat er niet verder was op ingegaan!

Maar oei! Vandaag was het plots zo concreet. De therapeute stak me al 2 picto's en een website-adres in mijn handen: ze zou nog betere picto's zoeken, maar op het internetadres kon ik op maat gemaakte picto's bestellen. Ineens wordt dit zo BRRR! Hoe begin ik daar nu aan! Hoe leg ik dit uit! Moet je nog woorden gebruiken of gewoon je mond houden en zwaaien met het geplastifieerde papiertje! Ik krijg er terstond plankenkoorts van!

Zal ik nu maar eens meer gerichter zoeken naar info!

Back to the 80's!

De korte laarsjes, smalle jeansbroeken of leggings met daarover korte rokjes of oversized pulls. Daarbij een grote ceintuur - liefst nog een zwarte met wat spijkerwerk erbij. Zwart, variërende grijze tinten en een hip kleurtje 'fuschia' erbij (vroeger was dit in het haar).

Mijn jeugdjaren speelden zich af in de jaren 80. In de eerste helft ervan droeg ik vaak afdankertjes: ik herinner me vooral pikkende souspullekes en de bruintinten, die ik als kind dus absoluut 'out' vond.
In de tweede helft van de jaren 80, kreeg ik meer en meer inspraak en kreeg ik ook al eens een kledingstuk dat ik graag zag of zelf gekozen had. Het is er uiteindelijk mee geëindigd dat ik mijn eigen klerengeld kregen en daarbij ook carte blanche!
Ik deed mee met de trends van die tijd: korte laarsjes, spannende rechte jeansbroeken erin, een lange trui erover of een legging met een jeansrokje, een sweatshirt,... Oh, ja, ik vergeet de beenverwarmers en de hippe sjaals met franjes en een zilveren draadje door! Dag in dag uit, droeg ik ze! Fantastische tijd toch!!!

Gisteren een dagje verlof genomen en gaan winkelen met man-lief: ik paste een smalle leggingachtige broek en daarbij paste ik een hip halflang jurkje!!! Maar OJEE!!! Dat was gewoon té EIGHTIES!!
Neen, ik doe er niet aan mee! Niet voor mij, niet voor mijn kinderen (alhoewel ik de laarsjes echt wel leuk vind!! oh, ja en mijn benen lijken zoveel smaller in die leggings dan in een gewone bootcutmodel). Ik vind het gewoon niet passen in deze tijd.

Nu ik dit opschrijf herinner me eenzelfde reactie van mijn moeder 'in de tijd dat de schoenen met stevige hakhielen weer hip werden'. Mijn moeder vond die schoenen lelijk en afzichtelijk. Ook zij vertikte het om zo'n schoenen te dragen omdat zij ze zelf in haar jeugd gedragen had. Ik begrijp haar nu!

Spinnenmaand is begonnen

Ik zag er nog geentje, maar ik weet dat ze om de hoek zitten te loeren, want vandaag begint de spinnenmaand!

Met hun veel te grote behaarde kaken, met hun krieloogjes, met hun harige stekelige poten, met dat hangende behaarde en soms veel te grote lijf, krippelen ze dan - zogezegd - ongezien over de vloer.

Of je voelt dat je bekeken wordt, je draait je om en je staat oog in oog met dat gedrocht: harig en groter dan ooit!

Er zijn dagen dat ik cool ben en pets-boom met de slof van manlief dat ding doodpets. Maar andere dagen vind ik ze zo een griezels, denk ik dat ze mij gaan aanvallen als ik nog een voet verder zet en dan moet ik gewoon als een klein kind manlief roepen. Ik druk mijn handen dan tegen mijn oren, om het geknap van die poten en het openspattende lijf niet te moeten horen, bibberend op mijn benen. Ik durf dan ook die dode spin niet weg te nemen, ook dat moet manlief doen en wegspoelen door de toilet, want misschien kruipt ze in de vuilnisbak nog uit het tissuetje!!

Bah! Ik vind die beesten akelig! En te zeggen dat een mens in zijn slaap spinnen opeet - die per ongeluk in je mond tuimelen omdat je - zoals ik - met je mond wagewijd open slaapt! Jukkie!