Skypen

ze stuurde me haar skypenummer door
de 0034 voor Spanje ervoor
ik moet het toevoegen aan mijn contactpersonen
maar weet je dat mij dat niet lukt.
er wordt me dan een identiteit, mailadres of skypenaam gevraagd
ik heb alles al geprobeerd, alles wat ik weet ingevuld,
maar toch lukt het niet, skype vindt haar niet.
en dan? Dan was er niets!

Wat kan ik toch een leek zijn in die dingen.

Dendermonde op de wereldkaart

Ik zag dit bericht als antwoord staan op een blog dat ik stilzwijgend volg. Die blogger vroeg zich af waarom ze afgelopen vrijdagmorgen zo zat te klagen over (achteraf voor haar gezien onbenullige) zaken, terwijl er zich ondertussen in een Oostvlaams dorpje een drama afgespeelde.
De reactie op dat blogbericht schokte me en ze schokt me nog steeds.

Dit grijpt aan, maar zo is er iedere dag wel wat dat je relativeringsvermogen in gang kan steken.

De relativeringszin van de gemiddelde Vlaming gaat me toch wel iets te ver de laatste tijd.
De kop in het zand steken, weglachen van de 'moderne' ziekten, de schouders ophalen bij het horen of zien van menselijk leed, de zoveelste moord, de zoveelste onrustwekkende verdwijning. Tot zolang het maar ver weg is en ons gezin niet treft, moet ons relativeringsvermogen in gang gezet worden. Maar ondertussen blijven we wel massaal buitenlandse liefdadigheidsprojecten ondersteunen. Voor het leed van onze buurman blijven we echter blind!

Ik, ik wil hier niet aan mee doen. Wij doen hier niet aan mee. Als ouders kunnen wij ons niet onverschillig opstellen tegenover dit drama. Het gaat niet, het kan niet. Niet voor ons, niet voor onze kinderen, maar ook niet voor onze maatschappij.

Het moet verdorie je kind zijn die getroffen werd door deze gek, het moet verdorie je kind zijn die deze gek is geworden! Er is geen gradatie van wat erger is, het drama is gewoon te erg.

Door het weg te wuiven en het drama te relativeren en dus ook het waarom, voorkom je - mijn inziens - enkel dat het je persoonlijk raakt, maar je helpt er de maatschappij niet mee vooruit! Integendeel! Het mag ons niet onberoerd laten, we moeten empathie tonen, we moeten onze kinderen een veilige thuishaven kunnen bieden en aanwezige ouders zijn, we mogen het jachtige leven niet verkiezen boven dit alles, we mogen de gevoelens van onze kinderen niet onderschatten, alleen al om te vermijden dat ze veranderen in een onmens.
Waar gaat dit eindigen als we onze schouders blijven ophalen?

Le tag est une mode!

Park Tervuren

Tagging in de betekenis buiten de ICT-wereld.
Een etiket opplakken, labelen, tagging.
Ik probeer het zoveel mogelijk te vermijden,
en toch wil men het zoveel mogelijk doen.
'is hij diegene die...'
'wie is nu die...'
hun zin wordt afgebroken
ik weet wat ze willen vragen
ik wil het niet horen
veelal uit frustratie of uit ergernis,
'doet het ertoe wie, ik wil geen vooroordelen!'
maar soms wil ik gewoon ook mijn kop in het zand steken,
doen alsof er niets is
en doen alsof hij niet tot die categorie behoort.
En toch,...
toch is het soms gemakkelijker om de dingen uit leggen
en ben ik blij dat hij getagd is.

Raadsel 2: stringprobleem

Je moet naar een medische check up bij de arbeidsgeneesheer.
Terwijl je van het ene naar het andere gebouw loopt,
besef je dat je een string aanhebt,
absoluut niet flatterend om er de dokter mee onder ogen te komen.
Je hebt enkel je batch en een luttele 10 euro mee op zak.
Wat doe je?

- je keert je om en zegt de date af.
- je trekt je schouders op en beslist om alles uit te doen met de leuze in gedachte: beter niets, dan 10 mooie strings aan.
- je beslist de eerste de beste winkel binnen te lopen, koopt een onderbroek - in solden - zonder te passen, trekt bij het betalen het etiket van het onderbroek en steekt het ding in je jaszak, waarbij je door de kassadame vreemd wordt aangekeken.
- je doet alsof je neus bloedt en stapt zonder blikken of blozen met de string aan uit het omkleedhokje.
- je gaat naar de date en weigert gewoon je onderkleding uit te doen.

1 + 1 = tweeling

en zo werd ik nog eens aangesproken
over onze jongens
'daar zit toch niet veel tijd tussen, hé, mevrouw?'
een klein kwartiertje zo
'en dat was zeker zwaar, hé, mevrouw?'
nu nog eigenlijk want het zijn echte filous
ze zouden de maan stelen
'en zo'n mooie kindjes, mevrouw!'
bedankt, ik weet het, het zijn mijn kinderen, hé

ik heb het nooit erg gevonden
dat oude vrouwtjes hen over hun bolletje aaide
dat ik te pas en te onpas werd aangesproken
dat mensen euforisch werden als ze me zagen
dat mijn tweeling onderwerp van gesprek was
ik liet het me allemaal welgevallen
ik ben fier op hen!

En ja, het doet me glunderen
om ver na de babytijd
van anderen te horen
hoe bijzonder ze wel zijn, mijn tweeling!

Playmobil

Ik vraag hem of dat nu een zeerover of een ridder is.
Hij antwoordt me verbaasd:"Een zeerover, mama"!
"Ow", doe ik gemaakt meer verbaasd, "ik wist het niet, hoor!
Zeerovers dragen toch geen ridderzwaard?"
Ongedurig om mijn dommigheid:"mama, het is een boef!"

OW!

frio frio, Maria!

Poes is een buitenpoes.
ze heeft haar wintervacht aangetrokken
en ziet er dubbeldik uit
voelt ook dubbeldik
haar anders zo zachte pels voelt dik en stug aan
als ik ze pak en meeneem naar binnen
kromt ze haar rug, geeft een grommauw
en glipt de deur uit
Poes blijft een buitenpoes.
ook bij vriestemperaturen van 10 onder nul
en dus warm ik haar eten een beetje op!
Hoe doet ze het? Bewonderenswaardig ons Poes!

Mijn geboortestad

Ik zie en ik hoor

twee Turkse vrouwen tetteren tegen elkaar,
ik versta hen niet, ik kijk om en ze genieten
want heel de treincoupé hoort mee en verstaat niet

de wulpse negerin tikt tegen het raam
lokt de jongeman vanachter haar vitrine
ik kijk om, hij stapt door

het Marokkaanse jongetje struikelt en valt languit op zijn buik
de handjes in de vieze ijssneeuw, ik stop en wil bukken
zijn gesluierde moeder brult hem onverstaanbaar aan
trekt hem op aan zijn kap, hij krijgt een klap

het Slavische meisje en haar vriendje huppelen rond me
en vragen een cent
mogen jullie zo laat nog op straat vraag ik hen
ze lopen weg, ik kijk ze na

de clochard die druk aan het gesticuleren is tegen
het hippe meisje dat haar sigaret wegsmijt
in wat deze avond zijn slaapplaats zal zijn,
ik kijk op en vind hem cool!

Ik zie en ik hoor

een Marokaan in een rammelkar
rijdt achteruit tot hij botst tegen de sjieke auto
rijdt weer naar voor en staat geparkeerd
ik sta stil en schud mijn hoofd

2 Spaanse dames babbelen
en de zon die ondertussen schijnt en de nevel die er hangt
ik bedenk me zouden we naar Spanje trekken of naar Italië
Ik twijfel nog.

het Brussels hotel dat zijn deuren opent
voor de opvang van daklozen,
clochards zoals ik ze noem
ik vind dat straf,
ik vind dat sjiek

de dames uit de randgemeenten met hun volle winkelzakken
één, twee, drie uitpuilende zakken vol koopjes

de jonge opgetutte meisjes giechelen
de jonge gasten lopen 2 meter achter hen
in elke huidskleur kom je ze in groepjes tegen
ik bedenk dat ik ook nog jong (geweest) ben

de wafelverkoper, hij kent me al
eerst betaal ik en ik wil hem heel warm
de wafel, nu niet meer sinds mijn plan

blij dat het wintert
blij om mijn geboortestad

of van boven gezien
de witte daken en dampende schouwen
de prachtige zon die ondergaat in de Zuidertoren
de mierende mensjes
of met de ogen dicht
de claxonerende auto's
de uitzwaaiende sirenes
de aanrazende tram
de telefonerende Braziliaanse
de tikkende blindeman
zoveel impressies,
die stad van mij!

Atonement

Gisteren zag ik een mooie film
over de liefde en over oorlog
over geschonden familiebanden
met hele mooie mensen
passie
lang geleden dat een film op teevee
me nog zo kon bekoren
en me zal bijblijven
ik stond er middenin.
fictie = non fictie
het kan...

Silhouette

2 jaren verder
10 kilo dikker
= 2 maten groter

2 dagen koopjes
weerom een nieuwe garderobe
die past bij mijn nieuwe silhouette

zo gaat dat maar door
elk seizoen opnieuw

mijn plat buikje heeft nu een bobbel
een zacht bergje zo,
niet dat het erg is ofzo
je raakt eraan gewoon
hij ook en...zo

en toch is het gedaan!
ik begin eraan
vanaf nu 0% vet

Smog

en zo starten we het nieuwe jaar - vol hoop
met een sombere en grijze lucht
de temperaturen onder nul
verwarmen we ons aan Klara Continuo
de prinsessenliedjes - want zo noemen ze dat hier
doen ons fantaseren over jonkvrouwen en prinsen
steekspelen en vlaggenwimpels rond kastelen
van in lang vervlogen tijden zonder smog

en voorwaar ik zweer het: de zon kwam lonken
heel de straat kleurde rozig
door het glas
de vervuilde lucht als een dikke roze wat
zal het ons versmachten of eerder verzachten

dat verlangen naar de zon is plots zo groot
een roodroze aardbei in de zon ook

Schone lei

Vandaag is een nieuwe dag
donderdag
een dag om blij te zijn
want iedereen wenst geluk voor dit jaar
en ook 'vooral een goede gezondheid'

Natuurlijk een goede gezondheid,
en ook veel geluk
Ik wil ook graag veel kunnen lachen
dat vind ik tof en doe ik graag
ik ben een zonnetje, dat ben ik toch ja?

1 lach voor een lief kind
1 lach voor nog een lief kind
1 lach voor weer een kind, ook lief
1 lach voor mijn manliefje
1 lach voor veel geluk
1 lach voor vooral een goede gezondheid

Laat 2008 achter me, een slecht jaar,
veel ontgoochelingen,
veel oude zeren, veel nieuwe ook, maar
2009 heeft een schone lei
een onbeschreven blad
de staatloterij won ik niet maar doe ik nooit
het groot lot leeft rond me en lacht met me mee!
Tof, ik lach graag! Ik win sowieso!

Gelukkig nieuwjaar en vooral een goede gezondheid!