Het rokje dat ze vorige winter slechts 1x heeft kunnen dragen, snakte naar herstelling. Het lag op het hoopje voor de naaikliniek - al een jaar lang - maar het hoopje geraakt niet tot bij de naaikliniek.
Omdat het stillekesaan wintertijd wordt, besloot ik om het toch maar zelf aan te pakken.
Eng vind ik het, zo naaien.
En toen ik woensdag eindelijk de stap naar de stoffenwinkel zette op zoek naar een stuk bruin katoenen lint om mijn idee uit te werken... was het lot met me, want ik vergat mijn zakje in de stoffenwinkel, mijn zakje met het rokje en met het lintje dat ik er kocht.
Vandaag begon ik er dus met vertraging aan.
Wat was nu eigenlijk het probleem aan dat rokje. Een knoop van de "zwangerschaps"elastiek was eraf. Niet zomaar eraf. Het was door het fijne stofje getrokken.
Nu zou je natuurlijk denken dat een tailleband van een rokje wat verstevigd is (met vlieseline, of hoe doen de professionelen dat?), maar dit rokje niet, hoor!! De tailleband is doorzichtig, je ziet lossendoor het fijne stofje.
Dus had ik het plan om de binnenzijde waar de elastiekknopen moeten komen, te verstevingen dikke katoenen band.
>
Eerst de kleuren passen. Ik heb uiteindelijk voor groene draad gekozen. Omdat er aan de buitenkant van de rok ook een groene band is opgenaaid. Bruin op het rokje vond ik niet oké.
Vastzetten met naaldjes en dan stressen achter de naaimachine.
Het resultaat is niet rechtlijning, niet professioneel, maar ik ben wel content.
Deed de knoop aan de andere kant eraf en waagde me aan hetzelfde ritueel.
Aan de buitenkant van het rokje, zie je nu twee genaaide rechthoeken. Misschien niet de mooiste, maar voor mij wel de beste oplossing en ik ben nog content d'erbij.
Ons misske kan nu eindelijk haar rokje weer dragen - al is het een jaar na datum.
