De reactie op dat blogbericht schokte me en ze schokt me nog steeds.
Dit grijpt aan, maar zo is er iedere dag wel wat dat je relativeringsvermogen in gang kan steken.
De relativeringszin van de gemiddelde Vlaming gaat me toch wel iets te ver de laatste tijd.
De kop in het zand steken, weglachen van de 'moderne' ziekten, de schouders ophalen bij het horen of zien van menselijk leed, de zoveelste moord, de zoveelste onrustwekkende verdwijning. Tot zolang het maar ver weg is en ons gezin niet treft, moet ons relativeringsvermogen in gang gezet worden. Maar ondertussen blijven we wel massaal buitenlandse liefdadigheidsprojecten ondersteunen. Voor het leed van onze buurman blijven we echter blind!
Ik, ik wil hier niet aan mee doen. Wij doen hier niet aan mee. Als ouders kunnen wij ons niet onverschillig opstellen tegenover dit drama. Het gaat niet, het kan niet. Niet voor ons, niet voor onze kinderen, maar ook niet voor onze maatschappij.
Het moet verdorie je kind zijn die getroffen werd door deze gek, het moet verdorie je kind zijn die deze gek is geworden! Er is geen gradatie van wat erger is, het drama is gewoon te erg.
Door het weg te wuiven en het drama te relativeren en dus ook het waarom, voorkom je - mijn inziens - enkel dat het je persoonlijk raakt, maar je helpt er de maatschappij niet mee vooruit! Integendeel! Het mag ons niet onberoerd laten, we moeten empathie tonen, we moeten onze kinderen een veilige thuishaven kunnen bieden en aanwezige ouders zijn, we mogen het jachtige leven niet verkiezen boven dit alles, we mogen de gevoelens van onze kinderen niet onderschatten, alleen al om te vermijden dat ze veranderen in een onmens.
Waar gaat dit eindigen als we onze schouders blijven ophalen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten